-Η ταινία σας μας βγάζει έξω από το σύνηθες γκρίζο πλαίσιο της μεγαλούπολης και μας μεταφέρει σε έναν άλλο "γενέθλιο τόπο". Ποσό διαφορετικά  τίθενται οι όροι δημιουργίας μιας ταινίας σε ένα "οικοσύστημα" όπως αυτό της Μυτιλήνης; ( γεωγραφικά, κοινωνικά και" φιλμικά" νοούμενο ). Ο νόστος για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται την ένταση και την συγκίνηση της δημιουργικότητας αυτού που επιστρέφει. Εγώ επισκεπτόμουν συχνά τη Λέσβο αλλά πάντα σχεδόν ένιωθα σαν ξένος, σαν τουρίστας. Ο νόστος ήταν αδύνατος, απραγματοποίητος. Όταν άρχισε η διαδικασία και η συγκίνηση της ταινίας ένιωθα να επιστρέφω σιγά σιγά στο νησί μου. Κάθε μέρα γυρίσματος και περισσότερο. Η μνήμη που είναι και η ουσία της τέχνης με γύριζε πίσω στα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, στους αγαπημένους μου που δεν υπήρχαν πια. Τους ζωντάνευα! Κατάλαβα πως μία ταινία μπορεί να έχει την αίσθηση κάποιας ιδιαίτερης αθανασίας για τους ανθρώπους που υπήρξαν. Η ανθρωπογεωγραφία του νησιού και το “οικοσύστημα” που ήταν φως, θάλασσα, τοπία, σπίτια, αγαπημένοι δρόμοι και ο ήλιος στους ελαιώνες μπλέκονταν με την ψυχή μου και το βλέμμα μου. Κάτι από αυτό συνέλαβε και η τέχνη του κινηματογράφου σ’ αυτή την ταινία. Και εγώ μόλις τέλειωσα το φιλμ ένιωσα πλέον ξανά Μυτιληνιός. - Η λογοτεχνία αποτελεί θεμέλια επιρροή στο έργο σας. Σε μια εποχή οπτικοακουστικής κυριαρχίας και αμεσότητας της  παραγωγής και διακίνησης  της εικόνας που δίνει το στίγμα της και στον κινηματογράφο ποιά θεωρείτε πως είναι η θέση της λογοτεχνίας στον κινηματογραφικό λόγο; Δεν νιώθω ως καλλιτέχνης συνεχιστής του παραδοσιακού εμπορικού κινηματογράφου που έκανε ο Φίνος, ο Σακελλάριος και ο Δαλιανίδης με όλο τον σεβασμό που αισθάνομαι για αυτούς. Είμαι παιδί της λογοτεχνικής ελληνικής παράδοσης και του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Αυτό προσπαθώ να εκφράσω σε όλες μου τις ταινίες. Έναν ελληνικό κινηματογραφικό μοντερνισμό που με το ένα πόδι του πατάει στην ελληνική λογοτεχνία και με το άλλο στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, κυρίως της δεκαετίας του 60, τότε που ζούσαν οι μεγάλοι σκηνοθέτες δημιουργοί. -Ελληνικές ταινίες όπως η Στρελλα,ο  Κυνόδοντας, η Ακαδημία Πλάτωνος, η Χώρα Προέλευσης, το Wasted Youth φτιαγμένες από νεους δημιουργούς έδωσαν έναν άλλο αέρα σε αυτό που ορίζαμε ως τωρα νεό ελληνικό κινηματογράφο. Πιστευετε πως αρχίζει να δημιουργείται ένα ρεύμα με διακριτά χαρακτήριστικά και κοινωνικό προταγμα; Εύχομαι να συμβαίνει. Μόνον το πέρασμα του χρόνου θα το επιβεβαιώσει ή θα το απορρίψει. Προς το παρόν από την νεότατη γενιά υπάρχουν δύο πολύ καλοί σκηνοθέτες, ο κ. Γιώργος Λάνθιμος και ο κ. Άγγελος Φραντζής. Υπάρχουν ακόμη τέσσερις – πέντε που έχουν δείξει ενδιαφέροντα στοιχεία. Όλοι ανυπομονούμε να ωριμάσουν και να αποχτήσουν οι ταινίες τους ολοκληρωμένη ποιότητα και να αναδείξουν την πνευματικότητα και την προσωπικότητά τους.