ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 10 Απριλίου 1981 Από τα καλύτερα «Παρασκήνια» του τελευταίου καιρού, ήταν το προχθεσινό, γύρω από τις μεταφράσεις της αιώνιας τραγωδίας και κωμωδίας. Ποικίλες οι αντιρρήσεις, σχετικά μ' αυτό το επίμαχο θέμα, που χρόνια βασανίζει φιλόλογους, συγγραφείς, κριτικούς και πάσης φύσεως «θεατράνθρωπους». Η ομάδα του «Παρασκηνίου» επιχείρησε μια λιτή και καθαρή προσέγγιση, αφήνοντας όλα τα επιχειρήματα και τις διαφωνίες, να βγουν μέσα από την αντιπαράθεση μιας σειρά ζωντανών συνεντεύξεων. Πρώτα ο συγγραφέας Γ. Σκούρτης μίλησε – χρησιμοποιώντας μια πρωτότυπη μορφή διαλόγου με τον εαυτό του – για τη διάσταση μεταξύ της κλασικής φιλολογικής αντιμετώπισης του κειμένου και της σύγχρονης ελεύθερης χρήσεώς του. ύστερα ο κριτικός Κ. Γεωργουσόπουλος έκανε μια ιστορική αναδρομή και τοποθέτησε αντικειμενικά το πρόβλημα, για ν’ ακολουθήσει η εντελώς προσωπική άποψη του Μ. Βολανάκη. Μετά ο Γ. Τσαρούχης – σε μεγάλες φόρμες – διάβασε παραλλαγή του ίδιου κειμένου, υποστηρίζοντας ότι όλες οι απόψεις είναι συζητήσιμες, αλλά ο στόχος, βέβαια, είναι ένας: το πώς θα μπορέσει να καταλάβει ο θεατής τι ακούει σε μια παράσταση αρχαίας τραγωδίας… Τέλος, το «κλου» του προγράμματος ήταν η εμφάνιση του Διον. Σαββόπουλου, που, παλαιότερα, είχε παρουσιάσει ένα δικό του θέαμα βασισμένο στους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη. Ο τραγουδιστής και συνθέτης ομολόγησε ότι μετέφρασε την κωμωδία, χρησιμοποιώντας τα λίγα αρχαία που θυμόταν από το Γυμνάσιο. Είπε ότι, έτσι κι αλλιώς ο αρχαίος κόσμος είναι άγνωστος σε όλους και ότι ο μόνος τρόπος να τον πλησιάσουμε, είναι βασισμένος στην αμάθειά μας και στην καλή μας την καρδιά. Το παν – τόνισε – είναι να βγει η μουσικότητα και το πνεύμα του κείμενο έστω και μέσα από μια αυθαιρεσία. Κρίμα, μόνο, που η εικόνα δεν στάθηκε στο ύψος του περιεχομένου (φλου και σκοτεινή…).