ΤΑ ΝΕΑ Τρίτη 18 Μαΐου 1982 Το βλέμμα που μυθοποιεί Το «Παρασκήνιο» είναι μια από τις παλαιότερες και πιο πετυχημένες εκπομπές της τηλεόρασης· η επιτυχία της δεν οφείλεται τόσο στη θεματογραφία της ή στην ευαισθησία των δημιουργών της· οφείλεται στο  μ ε ρ ά κ ι. Η ομάδα που το δημιουργεί διαθέτει εκείνο το σπανιότατο πια σήμερα: εντιμότητα, συνέπεια, επαγγελματισμό. Ίσως συχνά να διαφωνεί κανείς και με τα θέματα και με την οπτική άποψη που επιλέγεται. Ποτέ όμως ο θεατής δεν αισθάνεται ότι τον υποτιμούν ή τον κοροϊδεύουν. Πρόσφατα «ο κυριακάτικος πρωινός περίπατος του Γιώργου Ιωάννου στην Αθήνα» ήταν ένα μικρό τηλεοπτικό διαμαντάκι. Ένα κοινό θέμα, ένα σχεδόν «τίποτα» που μετατράπηκε σε μέγα θέμα. Ξαφνικά μέσα από την ευαισθησία ενός συγγραφέα και την ευαισθησία ενός σκηνοθέτη το οικείο, το καθημερινό έγινε ουσιώδες, το άξενο έγινε φιλόξενο. Οι γνωστές γωνιές της Αθήνας που τις προσπερνάμε κάθε μέρα αδιάφοροι έγιναν σημαντικοί χώροι, παρήγορα καταφύγια μνήμης και κιβωτοί. Πολλά μεράκια συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν σ' αυτή την εκπομπή. Καλή ά ρ χ ή. Μια φορά το μήνα η εκπομπή μπορεί να φιλοξενεί τέτοιες ξεναγήσεις. Έχουμε ανάγκη από τα ευαίσθητα βλέμματα ανθρώπων πού βλέπουν πίσω από το συνηθισμένο. Έχουμε ανάγκη να ψηλαφίσουμε ξανά (για τελευταία ίσως φορά;) τα πράγματα που όσο πάει χάνονται, βυθίζονται. Στην εποχή που όλα απομυθοποιούνται, μήπως θα ήταν μια εκδίκηση να μυθοποιήσουμε τα φθαρτά και τα ανώνυμα; ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ   ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 7-5-82 Από την ομάδα ΕΞΤΡΑ «Τέτοια προγράμματα, δεν μας δίνεται η ευκαιρία να βλέπουμε, συχνά, από την ελληνική τηλεόραση» — ήταν η γενική εντύπωση της συντροφιάς που παρακολούθησε, από το προχθεσινό «Παρασκήνιο», την περιδιάβαση του συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου σε διάφορες περιοχές και δρόμους της Αθήνας. Κάτω από τούς ήχους του «Μεγάλου Ερωτικού» του Μάνου ΧστΖιδάκι, ο Γ. Ιωάννου μας αποκάλυψε μυστικές πτυχές των χώρων εκείνων που είναι ταυτόχρονα τόσο κοντά και τόσο μοκρυά μας, όπως η πλατεία Ομόνοιας, το Μοναστηράκι και το Θησείο. Ο ευρηματικός απρόσκοπτος λόγος του, συνδυάστηκε με την επίμονη, διερευνητική ματιά του φακού φτάνοντας σε στιγμές πλήρους συμφωνίας. Γίναμε μάρτυρες μιας παράξενης συνομιλίας του ανθρώπου με το περιβάλλον του, σε μια βαθειά εσωτερική γλώσσα συγκινήσεων. Κάτι, πού μάς έκανε να δούμε πράγματα κοινά, φθαρμένα, ξεχασμένα, με μια νέα αληθινή ματιά. Ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, που δυστυχώς οι αρμόδιοι της εκπομπής είχαν την ατυχή σκέψη να συνεχίσουν μ' ένα ρεπορτάζ γύρω από κάποιο ασήμαντο μουσικό συγκρότημα.       ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 6-5-82 Η Αθήνα του Γ. Ιωάννου Συναρπαστικός ο (μονόλογος του Γιώργου Ιωάννου στο «Παρασκήνιο» χθες. Τα πάθη και τα παθήματά του, η ζωή στο χωριό και στην πόλη ενός πνευματικού ανθρώπου, παρουσιάστηκε χωρίς τις συνήθως ενοχλητικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Ο δημοσιογράφος Δ. Γκιώνης προτιμά την απουσία του από την οθόνη. Έτσι η εξομολόγηση του προσκαλεσμένου του μοιάζει πηγαία, αυθόρμητη. Ο Γ. Ιωάννου βολτάροντας στην Αθήνα μάς επεσήμανε με πόση ευαισθησία θα ‘πρεπε να αντιμετωπίζουμε τούτη την πόλη.       ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ Μαγεία του λόγου Καμιά δόση υπερβολής δεν υπάρχει στην άποψη ότι το «Παρασκήνιο είναι στη γενική πλειοψηφία των εκπομπών του, το μοναδικό, ίσως πρόγραμμα που ξεφεύγει από τα κοινότοπα δύσπεπτα και συχνότατα ανούσια πολιτιστικά, δήθεν, προγράμματα. Και η χθεσινή παρουσία του «Παρασκηνίου», κυρίως με το πρώτο του θέμα την «Κυριακή πρωί με το Γιώργο Ιωάννου» κατάφερε κάτι που σπάνια έχει επιτύχει η τηλεόραση. Να σηκώσει ένα συγγραφέα και μάλιστα τόσο σημαντικό από τη θέση του γραφείου όπου μέχρι τώρα η τηλεόραση τον τοποθετούσε και να τον παρουσιάσει μέσα στο χώρο του. Βέβαια, ο συγκεκριμένος συγγραφέας, ήταν ο Γιώργος Ιωάννου μέσα στους αθηναϊκούς δρόμους, τις πλατείες, το Αρχαιολογικό Μουσείο, την Αγορά... Με το «Παρασκήνιο», αυτοί που δεν γνώριζαν το βλέμμα, και τη σχέση του Ιωάννου με τον αθηναϊκό τόπο, όχι μόνον άκουσαν και γνώρισαν τις απόψεις, τις δοσμένες με τόσο, γοητευτικό, γλυκό, έξυπνο και γεμάτο χιούμορ τρόπο του πεζογράφου Ιωάννου, αλλά είναι βέβαιο πως σήμερα κιόλας, μόλις περάσουν από την Ομόνοια, από την Αθηνάς, από την Πατησίων και την Αγορά, σίγουρα θα δουν όλα αυτά τα μέρη με άλλο τρόπο, βγάζοντας τη φλύδα με το επιπόλαιο βλέμμα που τα επικαλύπτει. Και αυτό γιατί, όλη την γοητεία του λόγου του Ιωάννου, το «Παρασκήνιο» κατάφερε, απλά και λιτά, να την αποδώσει τέλεια και να αποκαλύψει στα έκπληκτα — κατά, κυριολεξία μάτια του τηλεθεατή που τόσο έχουν δεινοπαθήσει— την άλλη βαθύτερη ουσία. Αυτήν που εξέφραζε η ευαισθησία του συγγραφέα αλλά κατάφερνε να μετατρέψει σε θέαμα η ευαισθησία του φακού. Αναστασία Λαμπρία 6-5-82