Ελευθεροτυπία 20 Αυγούστου ‘96 Η ΕΡΤ, τουλάχιστον, έχει την πολυτέλεια να επιλέγει και να Βάζει τα καλύτερα από το αρχείο της, σε εποχές δύσκολες, όπως το καλοκαίρι. Βέβαια, οι δικές της δύσκολες εποχές είναι μεγαλύτερες από αυτές των ιδιωτικών. Σημασία έχει όμως ότι οι επαναλήψεις της είναι επιπέδου. Ε, ναι είναι. Άλλο η 384η φορά ενός σίριαλ κι άλλο (λ.χ.) η επανάληψη ενός «Παρασκηνίου». Και π επανάληψη φρέσκια. Είναι η πρώτη επαναπροβολή. Και τι «Παρασκήνιο». Είναι το αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη, που προβλήθηκε τον Απρίλιο, ένα μήνα περίπου μετά το θάνατό του. Είναι η «Ζωντανή ανθολογία» που ετοίμασαν οι συντελεστές της εκπομπής, μια ιδέα που σκέφτηκαν και εφάρμοσαν ώστε να φέρουν... στο προσκήνιο την πραγματικότητα του «πόσο Βαθιά ριζωμένοι είναι οι στίχοι του Ελύτη στο γλωσσικό αισθητήριο και τη συνείδηση του ελληνικού λαού». Και πώς φτιάχτηκε η ζωντανή ανθολογία του έργου του Ελύτη; Απλό. Στους δρόμους, σε ταβέρνες, σε νυχτερινά μπαρ, σε πλατείες, στον Εθνικό Κήπο, στο σταθμό Λαρίσης, σε καφενεία, σε γραφεία, σε μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας. Τριάντα άνθρωποι διάβασαν, όλοι τους από ένα στίχο του Ελύτη, και είναι σαν να διαβάζεται ποίημα καινούργιο, έργο νέο φτιαγμένο από κομμάτια των συλλογών του. Η ανθολόγηση έγινε, είναι ζωντανή, είναι καινούργια, είναι οικεία, σαν κομμάτι βγαλμένο από το «γλωσσικό αισθητήριο, από τη συνείδηση του λαού». Η σκηνοθεσία είναι του Λάκη Παπαστάθη.