Ταξίδι στη Μυτιλήνη (2010)

Ο Κώστας μετά από είκοσι χρόνια παραμονής στο Παρίσι αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του τη Μυτιλήνη. Είχε προηγηθεί το τηλεφώνημα από έναν συμβολαιογράφο του νησιού που τον πληροφορούσε πως κληρονόμησε το οικογενειακό σπίτι. Είχε φύγει από την Μυτιλήνη στα δεκαοχτώ του για σπουδές κινηματογράφου στο Παρίσι και έκτοτε δεν ξαναγύρισε. Ένα βαρύ οικογενειακό ιστορικό τον κρατούσε μακριά.
Επιστρέφοντας συναντάει όσους έχουν απομείνει από τους συγγενείς και ξαναθυμάται αυτούς που έχουν φύγει. Φαντάζεται και τον εαυτό του μικρό στην ηλικία των δέκα χρόνων, την εποχή δηλαδή που συνέβησαν τα δραματικά γεγονότα στην οικογένειά του. Ζώντες και τεθνεώτες τον κάνουν να ξαναγαπήσει τον τόπο του.
Η σχέση του με την Ελένη, μια νέα γυναίκα που εργάζεται στο γηροκομείο Μυτιλήνης, του ανοίγει νέους δρόμους για την ζωή του και την τέχνη του.

Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι υποκειμενικά πλάνα του ανθρώπου που επιστρέφει. Βλέπει τον κόσμο χωρίς ο ίδιος να φαίνεται. Επιπλέον καταγράφει την επιστροφή του με μια κάμερα που κουβαλάει πάντα μαζί του. Μόνο στην τελευταία σκηνή θα δούμε το πρόσωπό του.
Το παρόν και το παρελθόν είναι εξίσου ζωντανά μέσα στη μνήμη και την ψυχή του. Τα ζει σα να συμβαίνουν τώρα. Όλοι οι νεκροί της οικογένειάς του ξαναβγαίνουν στο φως και ο θεατής βλέπει τη ζωή τους σαν σε ταινία μυθοπλασίας.
Η σπαστή αφήγηση, το μπρος – πίσω στο χρόνο, το υποκειμενικό πλάνο, η συχνά ντοκιμαντερίστικη γραφή, οι θεατρικές σκηνές μέσα στο σινεμά και η νοσταλγία της κλασσικής μυθοπλασίας με την οποία ο ήρωας επαναδημιουργεί το παρελθόν του, συνθέτουν τη δομή του φιλμ, που με την πολυμορφία του μοιάζει περισσότερο με σύγχρονη μουσική σύνθεση.
Ο νόστος είναι δύσκολος, σχεδόν ανέφικτος, γιατί όλα έχουν αλλάξει. Η πόλη, οι άνθρωποι, τα σπίτια. Για να αφηγηθείς αυτόν τον δύσκολο νόστο με ειλικρίνεια και χωρίς μελοδραματισμούς πρέπει να βρεις τον τρόπο, τη μορφή, που δεν είναι απλώς το ένδυμα του νοήματος της αφήγησης αλλά συχνά το ίδιο νόημα.